Hoe ben ik met fotografie begonnen?
Die vraag heb ik al meerdere keren gekregen en om heel eerlijk te zijn is dit iets dat me al van jongs af aan interesseerde. Mijn bompa had vroeger een DOKA (donkere kamer) en mijn papa is er zelf ook al tientallen jaren mee bezig en hij zit in een hobbyclub voor fotografen. Omdat fotografie iets is dat toch al jarenlang een gemeenschappelijke interesse is binnen de familie heeft de microbe me uiteindelijk ook te pakken gekregen. Van mijn 14 tot 18 jaar nam ik altijd (and don't shoot me) een compactcamera mee. Ja, ik weet het, heel basic en alles ging automatisch, dus je hoefde hiervoor niks van camera's af te weten, maar het paste wel altijd heel makkelijk in mijn handtas of rugzak en was ideaal om mee te nemen naar avondjes weg, optredens, festivals (GMM),… Gewoon omwille van de grootte en ook omwille van het prijskaartje, want ja, zo'n spiegelreflexcamera van meer dan 1000 euro (zonder lens dan nog!) neem je natuurlijk niet mee naar Graspop Metal Meeting!
Na mijn zotte uitgaansjaren heb ik eigenlijk enkele jaren zo goed als geen camera meer vastgepakt. Waarom? Tja, I don't know, toen kwam het echte leven? Huisje, tuintje, boompje, werken,… Het kwam er gewoon allemaal niet meer van. Maar ik voelde wel dat er iets miste, maar ik kon op dat moment gewoon niet zeggen WAT er juist miste.
Toen uiteindelijk mijn zoon geboren werd in 2012 wilde ik al die kleine schattige momentjes vastleggen, want ja, ze worden veel te snel groot (heel cliché, ik weet het) en dat moment krijg je niet meer terug. Dus heb ik toch maar terug een compactcamera (sorry) vastgepakt en ben ik terug begonnen met fotograferen.
Ondertussen is mijn zoon al 11 jaar en op die 11 jaar tijd is er zooo immens veel veranderd! Vroeger was het gewoon op een knopje drukken en klaar, maar nu? Het is niet meer gewoon op een knopje drukken en ik vind het zo jammer om mensen vandaag de dag over professionele fotografen te horen zeggen dat dat alles is wat we doen. We doen zoveel meer dan dat!